اولین ایده‌ای که هنگام بازدید از محل پروژه و صحبت با کارفرما شکل گرفت، حداقل مداخله در محیط با رسیدن به حداکثر متراژ فضا بود. در نتیجه، مساحت و فضا به یک شاخص قابل توجه تبدیل شد که می‌توانست به شدت بر شکل و بدنه پروژه تأثیر بگذارد. برای دستیابی به حداکثر فضای قابل استفاده، اصل گسترش تا لبه سایت را انتخاب کردیم. اما چنین گسترشی می‌تواند منجر به تجمع حداکثر جرم حجمی و کاهش کیفیت فضایی و همچنین محدودیت نوری و ناسازگاری اقلیمی به عنوان مشکلات ثانوی، مطرح گردد.

مؤلفه بعدی، سیالیت فضایی یا به عبارتی ادغام سیرکولاسیون در کل پروژه، برای ما امری مهم تلقی می‌شد که شکاف‌های ایجاد شده در کنار موضوعات فوق در ایجاد وضوح بصری و یکنواختی و یکسان‌سازی نماهای مختلف فضا (هر دو از درون بیرون و چه از بیرون به درون)، نقش کلیدی را ایفا می‌کرد. در نهایت تلاش ویلا ذاکر، رسیدن به اتمسفر فضا با کمترین توجه به فرم و بردن آن به لایه‌های درونی و وحدت سوژه و اُبژه می‌باشد.