در دوره‌ای که به دلیل شرایط و موارد عدیده اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، مادی و ...، جریانی به نظر نامطلوب در شکل‌گیری و ساخت فضای داخلی خانه‌های مسکونی در شهر محل اجرای پروژه (تبریز)، در حال نفوذ و گسترش می‌باشد، در تلاش بودیم تعریفی درست از معنای سکونت در یک پروژه طراحی داخلی مسکونی، ارائه بدهیم. ساختمانی که نمای اجرا شده آن یکی از همان موارد عدیده بوده و ما سعی نمودیم با کالبد تعریف شده داخلی پارادوکس و اعتراضی به وضعیت موجود آن داشته باشیم.
هدف آرمانی پروژه‌ی حاضر، بازتعریف معنای سکونت و ارائه‌ی یک پارادیم معماری در فضای داخلی بود. به نظر ما مهم‌ترین متغیر جهت رسیدن به هدف مذکور، برقراری گفتگو میان مخاطب و فضای این پروژه بود. به عبارتی ایده‌ی کلی بنا، ایجاد ارتباط کامل و حداکثری میان ساکنین و فضای زندگی خانه بود. برای رسیدن به این اصل، ایده‌های کاربردی به شکل زیر لیست گردیدند:

1- برگزیدن یک هندسه‌ی آرام و آشنا برای مخاطب امروزی این گونه فضاها
2- اجازه‌ی ظهور و پدیدار شدن کالبد و ذات اصلی بنا به مخاطب با به حداقل رساندن موتیف و تزئینات
3- دوری از انحصارسازی حس بینایی در ادراک فضا و اهمیت دادن به سایر حواس پنجگانه
4- به کارگیری خام و بدون روتوش متریال در فضا (مثل متریال چوب، آجر و ...، بدون پرداخت و پوشش) در راستای برقراری بند سوم
5- رسیدن به گشودگی و حداکثر سیالیت فضایی با توجه به متراژ پروژه