با فضایی رو به رو بودیم که دو چالش بسیار مهم و اصلی داشت؛ الف- فضا استیجاری بود و ب- بودجه بسیار محدود. این دو اصل، مرز فکری جذابی برای ما ایجاد می کرد؛ عدم تداخل در کالبد بنا و توجه به هزینه مصالح.
با توجه به موارد بالا، قالب فکری ما بر اساس پوسته‌سازی و استفاده از مصالح قابل حمل و بازیابی شکل گرفت. از جهتی دیگر، با توجه به کاربری بنا و مخاطب (به جر پرسنل) آن که غالباً سکونت موقت را می‌طلبید، مؤلفه‌ی فرم نیز به شاخصی مهم تبدیل می‌شد؛ فرمی با ادبیات جدید برای مخاطب در راستای آشنازدایی و همچنین برتری هندسه خالص بر موتیف‌های جزئی.

در نهایت بر اساس تمامی این گفته‌ها، بتن نمایان را به عنوان متریال غالب جهت پوسته‌سازی انتخاب نمودیم؛ بتنی که به صورت خشک و قابل جداسازی اجرا شد.
در باب استوانه‌ی خالص چوبی، تأکید کارفرما به بودن قسمتی مجزا (وی.آی.پی) با سایر فضاها بود که از دید ما با توجه به متراژ و ماهیت فضا، هندسه و فرم این قسمت باید کاراکتری نامداخله‌گر با کالبد هندسی کلی بنا می داشت و همچنین هم نشینی هماهنگ و هارمونیکی با بتن ایجاد می‌نمود.