با نگاهی به تاریخ معماری ایران می‌توان اذعان داشت که ورودی فقط یک سطح دو بعدی و با ظاهری سطحی نیست. معماری سنتی ایران همواره به این سازه به عنوان یک موضوع اتمسفری نگاه می‌کرد و در طول این تاریخ، ورود بناها یا هر محیط کالبدی دیگر، یک آیین مرسوم خاص خود را دارد. در این پروژه، هدف و ایده اصلی ما بر اساس نظریه مذکور است. سعی ما در این پروژه، القای حس تغییر فضایی به مخاطبان بوده و به جای تزئینات سطحی، بر حس آب، نور و بافت تمرکز می‌کنیم.

دو سطح در دو نقطه به هم پیوسته‌اند که اولی نماد معماری تاریخی تبریز و دیگری نماد تم صنعتی بافت و نگاه آینده تبریز به عنوان شهر صنعتی ایران است. این عناصر نمادین با اجزای جوی ترکیب شده و حس و تجربه منحصر‌به‌فردی را برای کسانی که از سازه‌ها عبور می‌کنند ارائه می‌کند.