مردم آذربایجان سال‌هاست به دلیل مسائل اقلیمی، و شاید فرهنگی و اقتصادی و مواردی از این قبیل، محکوم به زندگی در فضاهای بسته و متراکم هستند. ولی اخیراً به دلایل متعدد با تغییر نگرش، علاقه‌ی وافری به زندگی در باغ‌ها و خانه‌های ویلایی پیدا کرده‌اند. اما به دلایل ریشه‌ای، جسارت خروج از کلیشه‌های مذکور را ندارند. و گاهاً که فرصت خروج از این کلیشه‌ها فراهم می‌گردد؛ نتیجه‌ی حاصل به شکلی غیر اصولی و غیر علمی ظاهر می‌شود که نه با الزامات اقلیمی و نه با فضاسازی‌های مطلوب معماری مطابقت دارد.

هدف ما در این پروژه، شکستن کلیشه‌های مذکور و ارائه‌ی آلترناتیوی استکه با تکیه بر ساختار حیاط مرکزی و در کنار بایدهای اقلیمی، ترکیبی یکپارچه از فضاهای باز، نیمه‌باز و بسته ارائه دهد؛ به عبارتی به دنبال ایجاد تعادل بین دو متضاد اقلیم سرد و خشک و گشودگی هستیم، و این تعادل در جاهای مختلف منجر به تعریف نحو فضایی متفاوت و همچنین آرایش حجمی متنوع شده، و به عبارتی کلیت کالبد و فرم پروژه از منازعه این دو مولفه شکل می‌گیرد؛ “ویلا پارادوکس”. این تضاد و پارادوکس، ایده‌ای برای شکل‌گیری آرایش حجمی و بصری پروژه نیز گردید.