ارسطو معتقد است زمان را نمى‏توان با حرکت‏یکى دانست، زیرا در جهان حرکتهاى بسیارى وجود دارند، در حالى که زمان یکى است. اما به روشنى مى‏توان ارتباط نزدیک میان حرکت و زمان را دریافت. حرکت در زمان روى مى‏دهد و اگر حرکت را درک نکنیم، زمان را نیز درک نخواهیم کرد، پس حرکت می¬تواند به عنوان شاخصی جهت احساس زمان تلقی گردد.
در ایران، اکثر ما منتظر-بودن در اتاق انتظار پزشکان را به نوعی تجربه کردیم و گاهی این انتظار به لحظاتی بی تکلیف، سرگردان و آزار دهنده هم تبدیل شده است و برداشتی که از این اتفاق می توان داشت عدم اهمیت زمانِ بیمار در دید پزشکان و کادر آن ها می باشد. چگونه می توان این اهمیت رو متذکر شد و یادآوری کرد؟ و چگونه می توان این گذر زمان و هدر رفت عمر را نشان داد؟

این دو پرسش به عنوان چالش اصلی این پروژه¬ی کوچک و شکل گیری ایده های اولیه ی آن، در ذهن ما مطرح شد. طبق نظریه ارسطو، از ارتباط نزدیک حرکت و زمان می توانستیم استفاده کنیم؛ حرکتی که نشان دهنده گذار لحظه ها و حرکت خورشید باشد...
کلیت فضا به دو زون فضای انتظار و فضای انجام خدمات پزشکی تقسیم گردید، فضای انتظار با توجه به مباحث ذکر شده در بخش ایده؛ بر مبنای دوئالیسم حضور نور (حرکت سایه) و بستر خالص و بدون زواید برای درک این حرکت طراحی و برنامه ریزی شد، این دوگانگی از بعد متریال نیز اتفاق افتاده است (ترکیب چوب و گچ سفید).